Een ouderwetse brief, wie leest weet meer. Na de tekst de foto’s.
Het paradijs
Niet zelden hoorde ik iemand die bij ons kampeerde zeggen dat het een paradijsje was, onze camping hun paradijs. En ieder had daar een eigen vorm voor. Een boek lezen, wandelen, bij de Ourthe de ijsvogel zoeken, een pintje pakken op het lommerrijke terras, een fikse wandeling maken in het gebied van natura 2000 direct naast de camping, dagje Luik, slag slaan op een brocante, even een praatje tussendoor met wie dan ook. Dat ‘met wie dan ook’ was precies wat dat paradijs kenmerkte.
De vorm van het paradijs was dan misschien in invulling voor iedereen anders, maar de gemeenschappelijke deler was dat vrijwel iedereen bereid was een persoonlijk steentje bij te dragen aan het gemoedelijk en relaxte klimaat op de camping, waar je in schoonheid en rust van de natuur je eigen plek kon vinden, temidden van anderen. En wie dat niet aanvoelde, was al gauw vertrokken, of draaide bij en kreeg er plezier in. Dat loste zichzelf op, of heel af en toe door een zetje van ons. Tja, iemand heeft de sleutel.
Dat paradijs zelf weet helemaal niet dat het bestaat, voelt niks, ruikt niks, merkt niks. Dat paradijs zijn wij. Als we willen, en kunnen en niet uitgeput zijn. Wij zijn niet overstroomd. Jawel, geschrokken en onthutst. Maar niets weerhoudt ons onszelf te herpakken vanuit onze niet overstroomde huizen, en dat is ook wat ik gemerkt heb. In de vorm van berichten, fysieke hulp, hoop op weerzien, mentale steunpilaren en niet onbelangrijk: donaties.
Zie hier wat er met jullie geld gebeurt, en zie dat het goed is. Natuurlijk, de machine rijdt het veld kapot, maar al 11 jaar lang heb ik gezien dat alles als een tierelier daar groeit. En voor sommigen blijft het gras toch groener bij de buren, maar ja, dat zijn onze gasten niet.
En er zijn nieuwe kansen. Die prikstruik die altijd in de weg stond staat nergens meer in de weg, dat veldje wat groter had gekund is ineens best heel groot geworden, die boom waarvan we dachten die toch maar uit voorzorg om te halen is vanzelf gaan liggen. Vul maar in. Beetje dromen, moet je nu doen, want straks staat er weer een nieuwe prikstruik.
Ik ben niet scheutig met berichten geweest, want het gevecht om hulp en tegen moedeloosheid was taai.
Met deze foto’s moeten jullie het waarschijnlijk weer even doen. Ik ben niet erg van het posten hoe geweldig mijn leven iedere dag is (daar heb je geen idee van), wat facebook graag zou willen, maar ik weet dat ik via dit medium veel campinggasten en donateurs bereik, dus toe maar. Soms deed iemand dat afgelopen jaar voor mij. Maar nu wil ik zelf mijn oprechte dank uitspreken voor wat jullie gedaan hebben, zodat ik moed kon houden.
Natuurlijk is er een meerprijs, natuurlijk viel het tegen, dus we laten de crowdfunding gewoon nog even open voor als je wat over hebt omdat je Black Friday hebt overgeslagen. Maar wat vooral trof waren de berichtjes over terugkomen, hulp, en niet opgeven. Weet dat dat gelezen en gevoeld is en geholpen heeft, en nog helpt.
Er moet nog een stuk, nog net iets meer dan een kwart denk ik. Dat komt wel goed. Dat laat ik dan wel weer weten. Tot zo ver dan maar.
Voor nu, dag engeltjes uit het paradijs, houd de vleugels droog en vlieg, als je camping gast was, volgend jaar weer uit om met elkaar dat rijk weer op te bouwen in overdrachtelijke zin. De niet kamperende engeltjes ook een goede vlucht gewenst. Knuffel uit mijn veilig onderkomen, tot later,
Manja
Foto’s van net na de overstroming en dezelfde plaats eind november.
De eerste laan, terugkijkend naar het gebouw:
Aan het begin van de 2e laan (linkerlaan), kijkend naar achteren:
achterin links, rondom plaats 63 en 64:
Het speelveld, eind juli en eind november:
